Τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του χωριού μας, αλλά και για αρκετές δεκαετίες αργότερα, η περίθαλψη των κατοίκων ήταν από ανύπαρκτη έως υποτυπώδης. Μόνο σε πολύ μεγάλη ανάγκη μπορεί να αναζητούνταν κάποιος γιατρός στην Ξάνθη, ενώ πολλοί υπέφεραν ή και άφηναν την τελευταία τους πνοή χωρίς την παραμικρή ιατρική φροντίδα.
Όσο αφορά στους τοκετούς, οι γυναίκες έφερναν στον κόσμο τα παιδιά τους στα σπίτια με τη βοήθεια των μαιών, που είχαν πρακτικές γνώσεις και προσέφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους. Τα πρώτα χρόνια, δύο ήταν οι μαίες του χωριού, η Άννα Κουτσούκη που ήταν Θρακιώτισσα και η Πόντια Παρέσσα Μαυρίδου, οι οποίες εκτός από τις καθημερινές τους υποχρεώσεις όπως όλες τις γυναίκες του χωριού, είχαν και το ύψιστο καθήκον απέναντι στο μεγαλείο της ζωής.
Έτσι λοιπόν, όπου και αν βρίσκονταν οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου, όταν τις φώναζαν τα παρατούσαν όλα και έτρεχαν να βοηθήσουν την κοιλοπονούσα μάνα. Οι συνθήκες ήταν πρωτόγονες και παρόλη τη θέληση ή την πείρα τους, αρκετές φορές η εξέλιξη ήταν δυσάρεστη είτε για τη μητέρα, είτε για το παιδί. Εξάλλου ποιος από τους παλαιότερους δεν έχει ακούσει για κάποιο αδερφάκι του που δεν έζησε ή για κάποια συγγενή που δεν τα κατάφερε στη γέννα; Δεν υπήρχαν τότε τα μέσα για να αποτραπούν αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα. Με τη βοήθεια όμως της κυρά Άννας και της γιαγιάς Παρέσσας γεννήθηκαν και έζησαν όλα τα παιδιά του χωριού από την ίδρυση του, έως τη δεκαετία του 1940.
Η κυρά Άννα, αρρώστησε λίγο πριν τον πόλεμο και έτσι όλο το βάρος και την ευθύνη, ανέλαβε η γιαγιά Παρέσσα, η οποία έμαθε σιγά σιγά την τέχνη στη νύφη της Ευρώπη Μαυρίδου που ήταν και η τελευταία μαμή του Μαγικού. Μετά τη δεκαετία του 1950, οι περισσότερες γυναίκες πήγαιναν στο νοσοκομείο στην Ξάνθη για να γεννήσουν, ενώ η κυρά Ευρώπη εξακολουθούσε να προσφέρει τη βοήθειά της στους πολύ φτωχούς που δεν μπορούσαν να πάνε στην πόλη ή σε αυτούς που δεν προλάβαιναν.
Οι γυναίκες αυτές εκτελούσαν αγόγγυστα το καθήκον τους και βοηθούσαν τις μάνες στη γέννα και στη δύσκολη περίοδο της λοχείας. Η αμοιβή τους μπορεί να ήταν μόλις μία πετσέτα και λίγο σαπούνι για να πλύνουν τα χέρια τους ή ένα ανάξιο λόγου μικρό φιλοδώρημα ή πολλές φορές απλά και μόνο το ευχαριστώ από τους γονείς και το δυνατό κλάμα ενός γερού παιδιού. Δεν το έκαναν όμως για προσωπικό τους όφελος. Προσέφεραν ότι μπορούσαν και ελάμβαναν μόνο την ηθική ικανοποίηση της προσφοράς στο θαύμα της ζωής. Ας είναι αυτή η αναφορά μου, ένα μικρό μνημόσυνο για τις ψυχές τους.
Όσο αφορά στους τοκετούς, οι γυναίκες έφερναν στον κόσμο τα παιδιά τους στα σπίτια με τη βοήθεια των μαιών, που είχαν πρακτικές γνώσεις και προσέφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους. Τα πρώτα χρόνια, δύο ήταν οι μαίες του χωριού, η Άννα Κουτσούκη που ήταν Θρακιώτισσα και η Πόντια Παρέσσα Μαυρίδου, οι οποίες εκτός από τις καθημερινές τους υποχρεώσεις όπως όλες τις γυναίκες του χωριού, είχαν και το ύψιστο καθήκον απέναντι στο μεγαλείο της ζωής.
Έτσι λοιπόν, όπου και αν βρίσκονταν οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου, όταν τις φώναζαν τα παρατούσαν όλα και έτρεχαν να βοηθήσουν την κοιλοπονούσα μάνα. Οι συνθήκες ήταν πρωτόγονες και παρόλη τη θέληση ή την πείρα τους, αρκετές φορές η εξέλιξη ήταν δυσάρεστη είτε για τη μητέρα, είτε για το παιδί. Εξάλλου ποιος από τους παλαιότερους δεν έχει ακούσει για κάποιο αδερφάκι του που δεν έζησε ή για κάποια συγγενή που δεν τα κατάφερε στη γέννα; Δεν υπήρχαν τότε τα μέσα για να αποτραπούν αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα. Με τη βοήθεια όμως της κυρά Άννας και της γιαγιάς Παρέσσας γεννήθηκαν και έζησαν όλα τα παιδιά του χωριού από την ίδρυση του, έως τη δεκαετία του 1940.
Η κυρά Άννα, αρρώστησε λίγο πριν τον πόλεμο και έτσι όλο το βάρος και την ευθύνη, ανέλαβε η γιαγιά Παρέσσα, η οποία έμαθε σιγά σιγά την τέχνη στη νύφη της Ευρώπη Μαυρίδου που ήταν και η τελευταία μαμή του Μαγικού. Μετά τη δεκαετία του 1950, οι περισσότερες γυναίκες πήγαιναν στο νοσοκομείο στην Ξάνθη για να γεννήσουν, ενώ η κυρά Ευρώπη εξακολουθούσε να προσφέρει τη βοήθειά της στους πολύ φτωχούς που δεν μπορούσαν να πάνε στην πόλη ή σε αυτούς που δεν προλάβαιναν.
Οι γυναίκες αυτές εκτελούσαν αγόγγυστα το καθήκον τους και βοηθούσαν τις μάνες στη γέννα και στη δύσκολη περίοδο της λοχείας. Η αμοιβή τους μπορεί να ήταν μόλις μία πετσέτα και λίγο σαπούνι για να πλύνουν τα χέρια τους ή ένα ανάξιο λόγου μικρό φιλοδώρημα ή πολλές φορές απλά και μόνο το ευχαριστώ από τους γονείς και το δυνατό κλάμα ενός γερού παιδιού. Δεν το έκαναν όμως για προσωπικό τους όφελος. Προσέφεραν ότι μπορούσαν και ελάμβαναν μόνο την ηθική ικανοποίηση της προσφοράς στο θαύμα της ζωής. Ας είναι αυτή η αναφορά μου, ένα μικρό μνημόσυνο για τις ψυχές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου