Οι σχέσεις μεταξύ των Θρακιωτών και των Ποντίων προσφύγων, δεν ήταν αρχικά και οι καλύτερες. Για την ακρίβεια θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με εκείνες μεταξύ αλλοεθνών. Παρόλο που αντιμετώπιζαν τα ίδια τραγικά προβλήματα επιβίωσης και είχαν περάσει την ίδια τραγωδία συνήθιζαν να αλληλοκοροϊδεύονται. Οι Θρακιώτες έλεγαν τους πόντιους «λαζοί-χαζοί» και οι Πόντιοι ανταπέδιδαν με τις λέξεις «Μολντοβάνοι» και «Ποτουρλίδες» (ποτούρλια λέγονταν οι παραδοσιακές θρακιώτικες βράκες).
Είναι εντυπωσιακό ότι μέσα στην φτώχια, την ανέχεια και τα αμέτρητά τους προβλήματα, συχνά μάλωναν και με το παραμικρό. Χωριζόταν σε δύο στρατόπεδα, χωρίς να εξετάσουν όλες τις διαστάσεις του όποιου περιστατικού και να επιπλήξουν τον τυχόν φταίχτη. Χαρακτηριστικά τα παιδιά έπαιζαν πετροπόλεμο χωρισμένα σε δύο παρατάξεις, τους Θρακιώτες και τους Πόντιους, παρόλο που αυτά συναναστρέφονταν περισσότερο μεταξύ τους στο σχολείο και έπαιζαν παρέα.
Χρειάστηκαν να περάσουν πάνω από 25 χρόνια κοινής συνύπαρξης, ώστε να πραγματοποιηθεί ο πρώτος γάμος μεταξύ Πόντιου και Θρακιώτισας. Συγκεκριμένα, ο Ευστάθιος Νικολαϊδης τόλμησε να αγαπήσει και να ζητήσει σε γάμο τη Μαριγούλα του Καπνά το 1948. Δυστυχώς οι γονείς της κοπέλας δε δέχτηκαν όχι γιατί δεν ήταν καλό παιδί ο Στάθης αλλά γιατί δεν εγκρίναν την καταγωγή του. Αλλά όπως λέει ο λαός, όταν θέλει η νύφη και ο γαμπρός, τύφλα να έχει ο πεθερός και έτσι τα παιδιά κλέφτηκαν και μάλιστα με επεισοδιακό τρόπο. Ο γαμπρός έκλεψε τη νύφη με το ποδήλατο και το σόι της νύφης τον κατεδίωκε, αλλά μάταια. Τα παιδιά κατέφυγαν στην Ξάνθη και παντρεύτηκαν λίγες μέρες αργότερα σε έναν πολύ κεφάτο γάμο στην εκκλησία του χωριού και ακολούθησε πολύς χορός με στιχάκια του λυράρη που διηγούνταν την περιπέτειά τους. Έμεινε στις μνήμες μας ως ο γάμος της Δεκαετίας του 50.
Είναι εντυπωσιακό ότι μέσα στην φτώχια, την ανέχεια και τα αμέτρητά τους προβλήματα, συχνά μάλωναν και με το παραμικρό. Χωριζόταν σε δύο στρατόπεδα, χωρίς να εξετάσουν όλες τις διαστάσεις του όποιου περιστατικού και να επιπλήξουν τον τυχόν φταίχτη. Χαρακτηριστικά τα παιδιά έπαιζαν πετροπόλεμο χωρισμένα σε δύο παρατάξεις, τους Θρακιώτες και τους Πόντιους, παρόλο που αυτά συναναστρέφονταν περισσότερο μεταξύ τους στο σχολείο και έπαιζαν παρέα.
Χρειάστηκαν να περάσουν πάνω από 25 χρόνια κοινής συνύπαρξης, ώστε να πραγματοποιηθεί ο πρώτος γάμος μεταξύ Πόντιου και Θρακιώτισας. Συγκεκριμένα, ο Ευστάθιος Νικολαϊδης τόλμησε να αγαπήσει και να ζητήσει σε γάμο τη Μαριγούλα του Καπνά το 1948. Δυστυχώς οι γονείς της κοπέλας δε δέχτηκαν όχι γιατί δεν ήταν καλό παιδί ο Στάθης αλλά γιατί δεν εγκρίναν την καταγωγή του. Αλλά όπως λέει ο λαός, όταν θέλει η νύφη και ο γαμπρός, τύφλα να έχει ο πεθερός και έτσι τα παιδιά κλέφτηκαν και μάλιστα με επεισοδιακό τρόπο. Ο γαμπρός έκλεψε τη νύφη με το ποδήλατο και το σόι της νύφης τον κατεδίωκε, αλλά μάταια. Τα παιδιά κατέφυγαν στην Ξάνθη και παντρεύτηκαν λίγες μέρες αργότερα σε έναν πολύ κεφάτο γάμο στην εκκλησία του χωριού και ακολούθησε πολύς χορός με στιχάκια του λυράρη που διηγούνταν την περιπέτειά τους. Έμεινε στις μνήμες μας ως ο γάμος της Δεκαετίας του 50.
Με το παραπάνω περιστατικό, ο πάγος έσπασε και η αρχή είχε γίνει και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Όταν τον Μάρτιο του 1967, πήγαμε με τους γονείς μου στο γειτονικό χωριό Μέλισσα για να ζητήσω την Θρακιώτισα γυναίκα μου από τους γονείς της, ο ανάδοχός της που ήταν παρών, είπε αφού φύγαμε στον πεθερό μου: «Εγώ δέκα κορίτσια να είχα, σε λαζό δεν έδινα κανένα». Ευτυχώς δεν εισακούστηκε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου