ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΓΙΚΟΥ


Ελληνικό σχολείο στο μαγικό λειτούργησε πρώτη φορά το 1926, στην κατοικία του Φεήμ Μπεή, στο μεγάλο τσιφλίκι. Πρώτη δασκάλα ήταν η κυρία Καλλιόπη (το επίθετο της δε διασώθηκε, αφού τα αρχεία του σχολείου καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της Βουλγαρικής κατοχής). Τα παιδιά ήταν πάρα πολλά καθώς με τη μεσολάβηση του πολέμου και της προσφυγιάς, στερήθηκαν τη μόρφωση πολλά παιδιά που είχαν μεγαλώσει, αλλά πήγαν στο σχολείο γιατί ήθελαν να μάθουν να γράφουν έστω το όνομά τους.

Η μόρφωση τότε, δεν ήταν υποχρεωτική και πολλά παιδιά χρησιμοποιούνταν στις αγροτικές εργασίες καθώς η επιβίωση προείχε της εκπαίδευσης. Κάποια παιδιά δεν πήγαν καθόλου στο σχολείο και άλλα πήγαιναν μόνο όταν δεν ήταν εποχή που είχε πολύ δουλειά στα χωράφια.

Το 1927, άρχισε να χτίζεται στην πλατεία του χωριού, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η παιδική χαρά, το καινούργιο σχολείο. Ολοκληρώθηκε το 1929 και είχε δύο αίθουσες διδασκαλίας, ένα γραφείο, ένα δωμάτιο για τη διαμονή του δασκάλου και υπόγειο για αποθηκευτικό χώρο. Πρωτολειτούργησε με δάσκαλο τον κύριο Χατζίκα Γεώργιο που το 1932 αντικαταστάθηκε από τον κύριο Ταμιολάκη Κωνσταντίνο ο οποίος άφησε εποχή. Όλοι όσοι είχαν την τύχη να είναι μαθητές του, τον θυμούνται και τον μνημονεύουν με τα καλύτερα λόγια. Ήταν δάσκαλος του χωριού μέχρι την ημέρα που το σχολείο έκλεισε με την κήρυξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οπότε έφυγε για να καταταγεί και δεν γύρισε ποτέ πίσω. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Κατά διάρκεια της κατοχής, το σχολείο χρησιμοποιούνταν από τις βουλγαρικές αρχές ως κατάλυμα και άνοιξε και πάλι για να δεχτεί τα παιδιά που το είχαν στερηθεί, το Σεπτέμβρη του 1945 με δάσκαλους τον κύριο Τοπαλίδη Μιχαήλ και τον κύριο Βαμβακίδη Δαμιανό οι οποίοι μάλιστα ήταν από το χωριό μας. Εξαιτίας του πολέμου, δεν υπήρχε επάρκεια δασκάλων αποφοίτων της Ακαδημίας ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες των σχολείων και έτσι οι πιο γραμματιζούμενοι κλήθηκαν να εκτελέσουν χρέη κοινοτικών εκπαιδευτικών.

Ο πόλεμος υπήρξε ο λόγος που πολλά παιδιά στερήθηκαν το αγαθό της εκπαίδευσης και όταν τελείωσε, επέστρεψαν στο σχολείο ακόμη και σε μεγάλες ηλικίες (15-16 και 17 ετών) και μέσα σε λίγα χρόνια τελείωσαν ταχύρυθμα το Δημοτικό, κάνοντας 2 και 3 τάξεις σε ένα χρόνο. Ο κύριος Τοπαλίδης που είχε αναλάβει τις μεγάλες τάξεις, ήταν φιλήσυχος άνθρωπος, αλλά οι μεγάλοι σε ηλικία μαθητές του ήταν απείθαρχοι και του δημιουργούσαν συχνά πρόβλημα ώστε έφτανε στο σημείο να φωνάζει «εεε αρτούκ!» (φτάνει πια) και να τους χτυπάει με το μπαστούνι του.

Το 1948, διορίστηκε στο σχολείο από το Ελληνικό Δημόσιο ένα ζευγάρι δασκάλων ο κύριος Δεσποτίδης Στυλιανός και η σύζυγός του Άννα οι οποίοι εκτέλεσαν σημαντικό εκπαιδευτικό έργο και έθεσαν ισχυρές εκπαιδευτικές βάσεις στο χωριό. Πολλοί μαθητές τους σπούδασαν και κατέλαβαν σημαντικές θέσεις στην Ελληνική κοινωνία.

Το σχολείο συνέχισε να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στα παιδιά του χωριού χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα έως το Φεβρουάριο του 1966, οπότε κρίθηκε ακατάλληλο μετά από σεισμό που συνέβη με επίκεντρο το κοντινό χωριό Βαφέικα. Το στεγαστικό πρόβλημα του σχολείου λύθηκε με την κατασκευή του νέου κτιρίου σε χώρο που παραχώρησε με ανταλλαγή χωραφιού, ο Γεώργιος Δολαπτσόγλου, το οποίο λειτουργεί και έως τις μέρες μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: