Β’ ΜΕΡΟΣ - Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΓΙΚΟΥ


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΓΙΚΟΥ

Η πρώτη εκκλησία του χωριού δημιουργήθηκε αμέσως μετά την άφιξη των πρώτων προσφύγων στην μεγάλη αποθήκη του Αγά, κοντά στην πλατεία. Ορίστηκε να είναι εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, καθώς έτσι επιθυμούσαν πολλοί Θρακιώτες πρόσφυγες που είχαν τέτοια εκκλησία στο χωριό που εγκατέλειψαν στην Ανατολική Θράκη.


Πρώτος ιερέας ήταν ο Πατέρας Λάζαρος Τερζανίδης, ο οποίος είχε γεννηθεί στα Κοτύωρα (Ορντού) του Πόντου το 1870 και κατέληξε πρόσφυγας με την πρεσβυτέρα του και τα έξι του παιδιά στο Μαγικό Ξάνθης. Το σπίτι του υπήρξε το καταφύγιο για όλους τους χωριανούς που είχαν ανάγκη και φιλοξένησε πολλά νυχτέρια με πολλές ιστορίες, αφηγήσεις, παράπονα, βάσανα και καλό κρασί από το περίφημο αμπέλι του Παπά Λάζαρου.

Λειτουργούσε λοιπόν ο Παπά Λάζαρος στην αποθήκη του Αγά για αρκετά χρόνια και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός. Έπεισε μάλιστα τους χωριανούς να ξεκινήσουν την ανέγερση του νέου ναού. Παρόλη τη φτώχια και την ανέχεια, η πίστη των χωριανών ήταν ισχυρή και ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, προσέφερε τον οβολό ή την εργασία του ώστε να θεμελιωθεί η καινούργια εκκλησία. Δυστυχώς ο πόλεμος και η κατοχή, σταμάτησαν την ανέγερση και ο ναός έμεινε με χτισμένους τοίχους ύψους μόλις ενός μέτρου. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, οι Βουλγαρικές αρχές απαγόρεψαν τον Παπά Λάζαρο να λειτουργεί και επέβαλαν τον Βούλγαρο Παπά Ηλία.

Μαζί με το Πατέρα Λάζαρο Τερζανίδη το 1923, ήρθε στο Μαγικό ο αδελφός του Πατέρας Χαρίτων Τερζανίδης, που είχε γεννηθεί το 1886, είχε χειροτονηθεί το 1910 και είχε χάσει στον Πόντο από τους διωγμούς των Τούρκων την πρεσβυτέρα του και τα δύο του παιδιά. Το 1928 έγινε αρχιμανδρίτης και υπηρέτησε ως πρεσβύτερος σε χωριά της Ξάνθης και της Καβάλας. Έγινε ανάδοχος σε πολλά παιδιά, κήρυττε το λόγο του Θεού με ιδιαίτερη αγάπη και θέρμη και ήταν πολύ αγαπητός όπου και αν πήγαινε. Στο χωριό μας ερχόταν συχνά και συλλειτουργούσε με τους ιερείς του χωριού και οι παλαιότεροι που τον θυμούνται έχουν να πουν γι’ αυτόν τα καλύτερα.

Όταν το 1943, ο Παπά Λάζαρος εκοιμήθη, τη νεκρώσιμη ακολουθία την τέλεσε ο αδελφός του Παπά Χαρίτων στο προαύλιο της εκκλησίας, αφού στην εκκλησία επιτρεπόταν να λειτουργήσει μόνο ο Βούλγαρος Παπά Ηλίας. Στη συγκινητική αυτή κηδεία, παρέστη σύσσωμο το χωριό και ακόμη τη θυμούνται οι παλαιότεροι.

Όταν τα παιδιά του Παπά Λάζαρου, Ιωάννης και Κωνσταντίνος έφυγαν για τα αντάρτικα, οι Βούλγαροι συνέλαβαν το θείο τους Παπά Χαρίτων και τον βασάνισαν πολύ σκληρά. Από αυτό το βασανισμό, δυσκολεύτηκε και άργησε να συνέλθει σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά, στο μεταξύ τον φρόντιζαν τα ανίψια του στο χωριό μας. Επέστρεψε πάλι στα ιερατικά του καθήκοντα και όταν εκοιμήθηκε το 1966, είχε μοναδική περιουσία τα άμφια και τα ιερατικά του βιβλία. Υπήρξε πάντοτε ένας ταπεινός υπηρέτης του Θεού και αρωγός του ποιμνίου του.

Ο επόμενος ιερέας που αναδείχθηκε από το χωριό μας, ήταν ο Πατήρ Θεόδωρος Αντωνιάδης. Έφτασε το 1922 πρόσφυγας στο χωριό μας σε ηλικία μόλις έξι ετών με καταγωγή από τα Κοτύωρα του Πόντου. Παντρεύτηκε το 1937 και απέκτησε έναν υιό και τρεις κόρες. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1947 και τοποθετήθηκε εφημέριος στην ενορία του Μαγικού και παράλληλα εξυπηρετούσε και τις ανάγκες του γειτονικού Αυξεντίου. Ήταν αυτός που συντόνισε τις προσπάθειες ολοκλήρωσης της εκκλησίας.

Κάτω από τη δική του καθοδήγηση, όλοι οι χωριανοί προσέφεραν ότι μπορούσε ο καθένας, σε εποχές που κανείς δεν είχε περίσσευμα, άλλος χρήματα, άλλοι προσωπική εργασία. Η εκκλησία χτίστηκε με μαύρη πέτρα από τους λόφους της γειτονικής Μέλισσας, την οποία κουβάλησαν με τα κάρα τους οι χωριανοί και σιγά σιγά με πολύ κόπο αλλά και πίστη, ολοκληρώθηκε το 1954 ο καινούργιος ναός που λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Η παλιά εκκλησία αργότερα, διαμορφώθηκε σε κατοικία του ιερέα (δεν σώζεται σήμερα) ενώ στο χώρο που ήταν το παλαιό ιερό ανεγέρθηκε με πρωτοβουλία του Παπά Θόδωρου και δωρεά του Ιωάννη Δολαπτσόγλου (Μπαρμπα Γιάνγκου), μικρό εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου, ώστε να παραμείνει ιερός ο χώρος και να μην καταπατηθεί.

Ο Παπά Θόδωρος εργαζόταν καθημερινά στα χωράφια για να θρέψει την οικογένειά του καθώς η πληρωμή του ήταν συμβολική. Μόλις έναν τενεκέ στάρι το χρόνο ανά οικογένεια, έπαιρνε από τους χωριανούς και πολλοί μάλιστα αδυνατούσαν να το προσφέρουν και αυτό. Μέχρι και εργάτης (ταϊστής) στην πατόζα (αλωνιστική μηχανή) δούλευε, που ήταν πολύ κουραστική και ανθυγιεινή δουλειά, ώστε να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Παράλληλα ασκούσε άψογα και τα ιερατικά του καθήκοντα και ήταν πολύ αγαπητός από το ποίμνιό του. Εκοιμήθηκε στις 25/1/1987 και ετάφη πίσω από τον ιερό ναό του χωριού, που τόσο είχε κοπιάσει για την ανέγερση και τη λειτουργία του.

Άξιος διάδοχος του Πατέρα Θεόδωρου, αναδείχθηκε ο υιός του Λάζαρος Αντωνιάδης που γεννήθηκε στο Μαγικό το 1939, αποφοίτησε από την ιερατική σχολή της Ξάνθης το 1957 αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει τότε τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, λόγω οικονομικής δυσχέρειας. Χειροτονήθηκε το 1963 και υπηρέτησε ως πρεσβύτερος σε ενορίες της Ξάνθης και της Νάουσας. Κατάφερε τελικά το 1972 να εισαχθεί και να φοιτήσει έως το 1976 στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Από το 1982, υπηρετεί ως εφημέριος στον Ιερό ναό της του Θεού Σοφίας Θεσσαλονίκης, στον οποίο είναι υπεύθυνος για το πνευματικό έργο της ενορίας. Πρόκειται για έναν πολύ αξιόλογο κληρικό ο οποίος δεν λησμονεί τους χωριανούς και τον τόπο του και τιμά το χωριό με την παρουσία και το εξαιρετικό του κήρυγμα.

Την περίοδο που πρεσβύτερος του χωριού ήταν ο Παπά Θόδωρος, ιεροψάλτης ήταν ο συγχωριανός μας Θεοφάνης Τοπσίδης, ο οποίος είχε πολύ καλή φωνή και παντρεύτηκε μάλιστα και την εγγονή του παπά Λάζαρου Τερζανίδη. Αργότερα το 1970, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, υπηρέτησε σε πολλά χωριά του νομού και της πόλης της Ξάνθης και σήμερα είναι συνταξιούχος και κατοικεί στην Ξάνθη.

Η εκκλησία ήταν πάντα το κέντρο της ζωής του χωριού, με αποκορύφωμα το πανηγύρι στις 21 Μαΐου. Τότε ακόμη το πανηγύρι γινόταν ανήμερα μετά τη θεία λειτουργία στο δημοτικό κήπο, την όαση του χωριού που ήταν ο πρώην κήπος του Αγά με τα πολλά οπωροφόρα δέντρα και την δροσερή σκιά τους, στη θέση που σήμερα βρίσκεται η αίθουσα τελετών της εκκλησίας και το Κ.Α.Π.Η. του Μαγικού. Ο κήπος συντηρούνταν από τα παιδιά του σχολείου και κάτω από τα δέντρα του στηνόταν μεγάλος χορός και γλέντι, όπου όλοι οι χωριανοί μαζί με τους κατοίκους των γύρω χωριών, ξέδιναν και λησμονούσαν τα βάσανα της δύσκολης καθημερινότητάς τους. Τα όργανα έπαιζαν όλη την ημέρα και όλες οι ηλικίες συμμετείχαν στο τρικούβερτο γλέντι. Οι παλαιότεροι ακόμη μιλούν με νοσταλγία για το ξακουστό πανηγύρι στον κήπο που συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1970.

Στους χωριανούς και στους επισκέπτες που γιόρταζαν τη μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, σερβίρονταν το κουρμπάνι. Αυτό το έθιμο, ήρθε στο χωριό μας μαζί με τους πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Κάποιοι χωριανοί προσέφεραν αρνιά από τα κοπάδια τους, ή άλλοι χρήματα για να αγοραστούν τα ζώα, τα οποία σφάζονταν την παραμονή και βράζονταν σε μεγάλα καζάνια. Το κρέας σερβίρονταν στον κόσμο που ερχόταν στο πανηγύρι και τους δυνάμωνε ώστε να συνεχίσουν το χορό. Αυτή η προσφορά, γινόταν για να τους δώσει ο Θεός καλή σοδειά.

Το έθιμο του κουρμπανιού σταμάτησε κατά τη διάρκεια της κατοχής και του εμφυλίου, λόγω της μεγάλης φτώχιας και ανέχειας των χωρικών. Ξεκίνησε πάλι αμέσως μετά και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα μία χρονιά που αμέλησαν οι χωριανοί μας το έθιμο το 1955, έπεσε χαλάζι στις 25 Μαΐου τόσο ισχυρό που κατέστρεψε ολοσχερώς τα περισσότερα σπαρτά του χωριού και από τότε καμία χρονιά το έθιμο δεν έχει παραμεληθεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια: